Kafanı göğe kaldır, yukarıda başının üzerinde bahar mavisi bir dikdörtgen, çerçevesi dikenli teller. Yukarıda soğuk kar beyazı bulutlar dalga dalga akıyorlar, Edirne’den İstanbul’a doğru.
İpe dizili çamaşırlar dört duvarın içinde L şeklinde. Islak çamaşırlar güneşi bekler. Çatıdan duvar dibine doğru inecek güneş, ağır ağır. Havlular, pantolonlar, gömlekler ve çoraplar. İpe dizili çamaşırlar olmadan avlu ne kadar da boş, ne kadar da soğuk.
Avluda yüksek duvarlar gümüş-beyaz renge boyalı: üzerinde gri çimento lekeleri. Üst kısımda on metre arayla iki sarkık lamba. Yerlerinden sökülmüşler. Voleybol topu sökmüş onları. Lambaları tutan kablolar iki küçük delikten sarkmış.
O iki küçük delik dört küçük serçeyi çatıya çekiyor. Dama giydirilmiş sacın üzerindeler. Çatıda dikenli tellerin üzerinde güneş ışıyor. Serçeler bıcır bıcır konuşup tartışıyorlar. Volta atan mapuslara bakıp: “Buraya yuva kurulur mu kurulmaz mı?”
Avluda mapuslar bugün şen şakrak. Nadir görülür buralarda serçeler ne de olsa. Serçeler bahar, serçeler patlayan tomurcuk ve çiçek kokusu. Serçe gözünde mapushanelerin tepeden çekilmiş fotosu.
Tartışma büyüdü, serçeler ikiye bölündü. Bir çift serçe deliklerden birinin girişine kondu. Delikte kontroller tamam, yuva buraya yapılacak. Gümüş renkli dişi serçe işe koyuldu hemen. Erkek serçe ondan iri, boynunda siyah halkalar. Dişi delikten sünger parçaları koparıyor. Onları yuvanın dışına, avluya atıyor. Ağır işçilik. Erkek serçenin başı döner radar. Etrafı kolaçan ediyor.
Çatıdaki diğer çift kararını vermedi. Bir delikteki serçe çifte, bir de avludaki mapuslara bakıyorlar. Kafaları karışık. Bu işin sonu nereye varacak?
Bir saat kadar sonra hepsi birden uçuveriyor. Gözden kayboluyorlar. Neden gittiniz şimdi?
Ah nihayet, geri geldiler. İki ayrı çift, bıraktıkları yerde yine aynı pozisyonu alıyorlar. Gagasında kuru çiçek dalları. Delikteki dişi serçe yuva yapımında yine. Erkek eş kontrolörlük görevinde. Öteki çift çatıda kararsızlığı koruyor. Aşağıya inmek yok. Yuva yapanlar yoruldular. Delikte kaybolup dinlendiler bir süre. Sonra yine bıcır bıcır sesler.
Bahar serçeleri, koğuştakiler için ne büyük şans. Çatıdakiler her dönüşte delikteki kuşlara bakıyorlar. Çatıdakiler de inse, ikinci deliği yuva eğleseler keşke.
Öğlen vakti güneş tepeden vuruyor. Avluda duvar ve şaptan atılmış zemin kızardıkça kızarıyor. Kuruyan çamaşırlar toplanıyor. Yeni yıkanmışlar asılacak.
Serçeler yine uçtu. Gözden kayboldular. O gün bir daha dönmediler. Ertesi gün ve daha ertesi gün de dönmediler. Demek ki tartışmayı çatıdaki çift kazanmış. Hem dört duvar arasına yuva yapılır mı hiç? Beton bloklara yaşam örülür mü hiç? Yavru serçelere zindan yeri yakışır mı hiç? Tek ağaç dalı, tek çiçek yaprağı, tek yeşil yok ki buralarda.
Mavi gök sessiz ama avlu yine cümbüş. Nadir de olsa tepeden geçiyor kuşlar. Kırlangıçlar, serçeler, kimi zaman beyaz benekli bir saksan. Çok yukarılardan bir doğan ya da atmaca.
Aşağıda zindan. Ağzı kibrit kutuları gibi açık. Sıra sıra koğuş ve avlular. Aşağıda 3 aylıklar, 10 aylıklar, 20-30 yıllıklar.
Aşağıda koğuşların birinde, bizim koğuşta genç Emrecan türkü çağırmakta. “Kan kurşundan silinince kardeş olur eller bana.”
Barış serçelerin kanadında.