Hayatın devinimi içinde insanın en sevdiği şeyler zamanla değişiyor. Cezaevi günleri de bu değişimin dışında değil elbette. Gelen mektuplarda bazen bu konuda meraklı sorularla karşılaşıyorum. Alt alta sıraladım, ortaya böyle bir liste çıktı:
En sevdiğim renkler: Mavi ve beyaz.
En sevdiğim manzara: Tepemizde akıp giden bulutlar.
En sevdiğim çiçek: Plastik ilaç şişesindeki tere ve maydanozlar.
En sevdiğim hayvanlar: Serçeler. (Bu konuda dört yazılık bir seri yazdım.)
En sevdiğim roman: Anna Karenina, Tolstoy.
En çok dinlediğim radyo: TRT 3 – klasik müzik.
Çalıp söylediğim şarkı: Tutuşur Dizelerim, Ahmet Kaya.
En sarsıcı mektup: Minik meleğini yitirmiş genç bir anneden, Çınar’dan.
Jean Baez’den şu sözü not düşmüş: “Özgürlüğüne değer veren kırlangıç gibi uçmayı öğrenmiş.”
En çok yaptığım spor: avluda voleybol. Orta topları iyi alırım. Sol baş parmak incinince servise geçtim. Bu mevkide de fena sayılmam.
Dilimdeki şiirler: “Çocuğun gördüğü düştür barış” – Yannis Ritsos.
“Asıl adalet” – Paul Eluard’dan.
En sevdiğim hediye: Mapus işi, el örmesi gözlük ipi.
En çok özlediğim ekran: İlke TV.
En az özlediğim ekran: Cep telefonu.
En sevdiğim günler: Çarşamba (görüş günü), perşembe (mektup günü).
En sevdiğim koku: görüşe giderken koğuştaki gençlerin üzerime sıktığı parfüm kokusu.
En merak ettiğim aile: Nourtani ailesi. Zonguldak’ta bedeni yakılan göçmen işçinin ailesi. Ne yapar, ne ederler şimdi? Ekmek kapısında mı, adalet kapısında mı?
En komik anı: Metris’te. Üst ranzada Ahmet, yanında Atilla abi. Uyumak mümkün değil. Sabaha doğru şakayla karışık çıkışıyorum:
— Gece neydi öyle arkadaşlar? Traktör ile römork arasında kalmış gibi oldum valla.
Atilla abi nükteyle karşılık veriyor:
— Ahmet, ben anlamadım şimdi… Bu durumda hangimiz römork, hangimiz traktör?
Ve söze nokta koyan yine Ahmet:
— Sorun değil abi ben römork olurum.
Yanına da bir dilek ekleyeyim: Gününüz en güzelinden olsun.