Köşe yazarının köşesi her zaman kendine ait olmamalı. Bu hafta öyle bir mektup aldım ki anlatamam. İçeriye dışarıya dışarıya içeriye taşıma kudreti olan bir mektup bu. Vefalı dostum Seçkin göndermiş. Bence onun yazdıkları özelimiz değil. Çünkü anlatılan insan, doğa, yaşam ve dostluğa dair. O yüzden okumalık. Çekip gönderdiği fotoğrafta bir o kadar etkileyici. Seçkin’in rızasını alarak mektubu buraya bırakıyorum.
Bu arada aklınızda bulunsun. Cezaevlerine “Mextup” çok daha hızlı ulaşıyor. Şimdiden iyi okumalar:
“Merhaba ağabey. Epey vakit oldu görüşmeyeli.
Eceabat Kabaktepe arasında yoldan yazıyorum. Saat 19.50 ve gün batmaya yakın. Etrafta yolboyu günebakan tarlaları. Burada güne bakanlar güneşe senin gibi bakıyor desem yeridir. Gökçeada Samothraki Adası arasında açık denizde balina gözlemine gidiyorum.
Önümüzdeki günlerde fırtına olacağından gözlem erkene alındı ve aniden yola çıktım.
Bu mektubu aldığında açık denizde bir arkadaşının hatırında olduğunu bilmeni isterim.
Ve bundan kısa bir süre önce sabaha karşı dört gibi bir bot Midilli’ye doğru hareket etti. kimdir nedir bilinmeyen insanlarla dolu bu botun akıbeti meçhul. Mültecilerin isimleri olmuyor. Ne tuhaf isimsiz kalmak…
Bu esnada aklıma direkt sen ve sığınamayanlar kitabın geldi. Verdiğin mücadele, dert edişlerin ve yorgunluğu yenen gülümseyişin.
Bu olaydan iki gün sonra kanoyla Midilli ile deniz sınırı olan Müsellim Kayalıkları’na ulaştım. Sahilden kopardığım çakır dikenini, senin emanetin diyerek bıraktım. Çakır dikeni sınırın hangi yakasına ulaştığını bilmiyorum. Akıbeti mülteciler gibi bilinmez. Çiçekler dahi mülteci oluyor artık.
Şimdi minibüs on dakika mola verdi. Saat dokuzda feribot kalkacak. Etrafta kızılçamlar var. Ve geçenlerde izleyip kaleme aldığın serçelerin sesleri geliyor. Gün batıyor.
Güne bakanlar gibi her sabah güneşe baktığını biliyorum. Bu sesleri hisset, ormanın kokusunu içine çek isterim. Özgürlüğüne kavuştuğunda buralara birlikte geleceğimizden hiç kuşkum yok.
Günebakan yoldaşım, ağabey sevgiler, selamlar. İyi varsın.”